Ktoś kiedyś powiedział, że najistotniejszą cechą dojrzałości jest wyrozumiałość. Po świecie nie chodzą anioły i ideały. A żywi ludzie zawsze mają swoje słabostki, uprzedzenia, przywary. Trzeba umieć więc oceniać ich rzetelnie i sprawiedliwie.
Bardzo często okazanie człowiekowi szacunku wyzwala w nim skarby bezinteresowności i szlachetności. Jeden z dyrektorów więzienia opowiadał, że jeśli chciał cos przeprowadzić wśród najgorszych przestępców i zbrodniarzy, przemawiał do nich jak do dżentelmenów. Tylko to mogło, przynajmniej na jakiś czas, oddziałać.
Nic tak człowieka nie rozgorycza jak poczucie krzywdy. I dlatego trzeba zawsze starać się być sprawiedliwym. Ktoś, kto zasłużył na karę, przyjmie ją bez buntu, bo czuje, że jest winien.
Kto niesłusznie został ukarany, pamięta o tym długo. Urazę tę nosi w sercu, a jeśli jest zawzięty, będzie czekał na okazję, aby odpłacić pięknym za nadobne. Człowiekowi, który kieruje się sprawiedliwością, ludzie darowują ' ’ne wady, np. oschłość czy wybuchowość, nawet nieuprzej- moś” złowiek wyrozumiały daje dowód swojej dojrzałości uczuciowej, mądrości i filozoficznego stosunku do życia.
Leave a reply