Odwaga i męstwo są cennymi walorami osobistymi, jeżeli łączą się ściśle z odpowiedzialnością za to, co się robi, jeśli służą dobrej sprawie. Odwaga jest związana z wartościami wewnętrznymi, z siłą moralną człowieka. Odważny jest ten, kto przyzna się do winy, mimo że oczekuje go kara: kto bierze w obronę niewinnie oskarżonego, kto staje do walki z przeciwnikiem mającym wybitną przewagę, niekoniecznie w walce wręcz, ale np. na polu zawodowym, towarzyskim, społecznym. '
Nie okazuje odwagi młodzieniec, który ulega namowom kole- gów i wypija z nimi litr wódki, robi „kawały” w miejscach publicznych lub pali pierwszego papierosa. Świadczy to bowiem tylko o bezsensownej brawurze i niebezpiecznej lekkomyślności.
Odwaga dla kawału, dla rekordomanii jest niemądra, niedojrzała, prowadzi nieraz do przestępczości. Wybryki młodości można znosić tak długo, dopóki są zupełnie niewinne i nikomu nie wyrządzają ani przykrości, ani szkody. Ale podstawianie nogi koledze lub usuwanie krzesła siostrze w chwili, gdy ta siada, straszenie znienacka zza drzwi itp. „kawały” – to już złośliwość, często bardzo nieprzyjemna w skutkach. Na takie rzeczy, choćby sytuacja była nawet komiczna, rodzice nie powinni pozwalać. Tak samo nigdy nie powinni się godzić na rzucanie kamieniami „dla zabawy” – dość już z tego powodu było krzywd, nieporozumień, a nawet tragedii. .
„O dpowiadani e”, czyli przeciwstawianie się starszym, nie jest dowodem dobrego wychowania. Młodzi, rzecz jasna, mają prawo do obrony przed niesłusznymi uwagami, ale muszą się trzymać w ryzach, muszą swoje argumenty podać w grzecznej formie.
Leave a reply